Haridas Shastri (1918 – 2013) wspomnienie

Dwa dni temu obchodziliśmy rocznicę odejścia do wiecznego nitya-lila Haridasa Shastri, wielkiego uczonego, znawcy pism wisznuizmu gaudija, wydawcy, nauczyciela, guru, opiekuna krów. Dziś pragniemy przypomnieć jego postać.

Młodość i przyjazd do Wryndawany

Haridas Shastri urodził się w rodzinie biednych braminów należących do gotry kashyap, jego rodzice mieszkali w Manbhum (obecnie Purulia) części Bengalu Zachodniego. Jego poszukiwanie Kryszny już od najmłodszych lat doprowadziło go ostatecznie do przybycia w roku 1933 do Wryndawany. W tym czasie Wryndawana była całkowicie innym miejscem niż obecnie. Nie było tam dróg, murowanych budynków, elektryczności. Jedynymi murowanymi budowlami były świątynie. Ludzie mieszkali w bambusowych chatkach. Liczba mieszkańców była niewielka, a całą okolicę pokrywała dżungla poprzez która ludzie poruszali się krętymi ścieżynkami.

W tym czasie ten młody, jeszcze nastoletni, poszukiwacz duchowej drogi do Wradży odwiedzał słynnego świętego Sri Ramakrishna dasa Babadźiego. Babadźi pochodził z rodziny nadwornych kapłanów królewskiej rodziny i pochodził z Dźajpur. Przez współczesnych mu mieszkańców Wradźy był zwany Pandit Baba. Wielu sadhaków (praktykujących duchowa ścieżkę) zwykło odwiedzać go w celu zadawania mu pytań. Odpowiadał im na pytania zgodnie z pismami i naukami tej ścieżki którą dany pytający praktykował.

Haridas Shastri zatrzymał się w aśramie Pandit Baby. Pandit Baba nie dawał nikomu inicjacji diksza, ale dał inicjację wesza (vesha-diksha), wprowadzenie to wyrzeczonego, mniszego, porządku życia zgodne z tradycja Ćajtanji, jednej osobie. Był to Sri Sri Vinod Bihari Goswami Maharadź.

Gadadhara Pariwara

Goswami Maharadźa pochodził z pobożnej bengalskiej rodziny, która kultywowała nauki oddania i wiedzę z tradycji Ćajtanji pochodzącą z linii nauczycieli (parampara)  od Gadadhary Pandity (Gadadhara Parivara). Sri Gadadhar Pandit ustanowił linię nauczycieli słynącą z głębokiej znajomości pism świętych z tradycji Ćajtanji połączonej ze szczerym oddaniem i intensywną duchowa praktyką. Goswami Maharadźa był bardzo wyedukowany i zadedykowany swoim duchowym praktykom. Swoją edukacje pobierał w Nawadwipie zgodnie z tradycyjnym systemem studiowania.

Nawadwipa była w tym czasie głównym akademickim centrum dla wschodnich Indii. Z powodu swoich nie zwykłych zdolności intelektualnych w bardzo krótkim czasie zdobył wysokie tradycyjne tytuły (vyakarana tirtha, kavya tirtha, purana tirtha, sankhya tirtha, sankhya ratna, bhagavat ratna, vedanta ratna) nadawane osobom biegłych w różnych częściach pism. Zazwyczaj znawca pism był uznawany za niezwykłego kiedy posiadał dwa lub trzy takie tytuły. Goswami Maharadźa zdobył tych tytułów siedem. Po zakończeniu swoich obowiązków rodzinnych w roku 1932, Goswami Maharadźa wyjechał do Wryndawany i resztę życia spędził tam jako mnich-pustelnik.

W tym czasie we Wryndawanie tradycyjne studiowanie pism, które ustanowił Rupa Goswami, praktycznie nie istniało. Dlatego Goswami Maharadźa zajął się odnowieniem tej tradycji. Połączeniem studiów nap pismami świętymi z pogłębioną praktyką oddania. Znany był w okolicy jako Sri Vedanta-Ratna Mahashay. Założył aśram Sri Giridhari Bhadźanaśram (Sri Giridhari Bhajanashram) nad brzegiem starożytnego Kalijadaha. Swoją inicjacje weszadiksza otrzymał od Pandita Baby. Dlatego Pandit Baba polecił młodemu Haridasowi przyjąć inicjację właśnie od niego.

Odnowienie systemu edukacyjnego

Ćajtanja Mahaprabhu wysłał swych uczniów Rupę i Sanatanę Goswamich z misją ożywienia Wryndawany. Przez cały czas pracowali oni nad oczyszczeniem lasów Wryndawany, zakładaniu świątyń, bibliotek i centrów edukacyjnych w których uczniowie mogliby poznawać nauki ścieżki oddania nauczanej przez Mahaprabhu. Niestety z historii wiemy, że te centra zostały zniszczone. Dlatego Sri Vinod Bihari Goswami Maharadź zorientował się, że istnieje potrzeba wyedukowania miejscowych sadhu we właściwej duchowej wiedzy opartej na pismach świętych. Sam posiadając wysokie wykształcenie był właściwą osobą do spełnienia tego zadania. Na polecenie swego guru, młody Haridas Shastri zaczął pracę nad wypełnieniem tego celu. Dlatego wyjechał do Waranasi, gdzie studiował pisma święte w tradycyjnym systemie edukacyjnym.

W ciągu swoich, trwających dwanaście lat, studiów otrzymał dziewięć tytułów tirtha (vyakarana tirtha, kavya tirtha, sankhya tirtha, mimamsa tirtha, tarka tirtha (anuman), tarka tirtha (shabda), nyaya tirtha, vedanta tirtha, vaisnava-darshan tirtha) z wielu działów pism. Otrzymał również tytuł shastri (nyaya-vaiseshika shastri) i stopień aćarja (nyaya-acharya). Po otrzymaniu tych unikalnych umiejętności wrócił do Wryndawany aby kontynuować dzieło swego guru.

Bardzo szybko zorientował się, że we Wryndawanie istnieje brak poprawnego duchowego zrozumienia nauk Ćajtanji. Tradycja ta była w tym czasie uczona przez osoby które nie były właściwe, a ich nauki były zniekształcone. Praktycznie nie można było znaleźć żadnych tekstów świętych tradycji poza tymi które posiadał jego Gurudewa. Pisma takich autorów jak Rupa, Dźiwa czy Sanatana i innych aćarjów powinny być dostępne dla szerokiej publiczności. Niestety mało kto znał sanskryt, a pisma te nie były dostępne w innym języku. Ludzie nie mieli szacunku to tekstów których nie mogli przeczytać dlatego wiele z tych pism zostało utracone na zawsze. Maharadźa wziął na siebie obowiązek ochrony tych tekstów, tłumaczenia ich na hindi, bengali i publikacji ich.

Biblioteka i wydawnictwo

W roku 1965 założył Sri Haridas Niwas Ashram w starożytnym Kalijadaha Ghat we Wryndawanie. Główny ołtarz był poświęcony Gaurandze Mahaprabhu, Sri Gadadharze Pandicie Goswamiemu, Sri Radhice i Sri Gowindadewie. Był to pierwszy aśram we Wryndawanie w którym na ołtarzu był Gauranga i jego bliski towarzysz Sri Gadadhar Pandit. Na terenie kompleksu znajduje się także bhadźan kutir i samadhi Sri Vinod Bihari Goswami Maharadźa.

W późniejszym czasie założona została biblioteka (Sri Gaura-Gadadhara Granthagaram) dziś jedna z największych we Wradźy, wydawnictwo (Sri Gadadhara-Gaurahari Press) które wydało ponad 90 różnych pozycji również po angielsku, włosku, hiszpańsku i w tamil.

Dzieła Haridasa Shastri

Maharadźa napisał książkę Vedanta Darshanam Bhagavata-Bhashyopetam w której metodycznie, sutra po sutrze tłumaczy w jaki sposób Govinda Bhashya autorstwa Sri Baladeva Vidyabhushana jest komentarzem do Brahma Sutry. Sutra po sutrze daje w niej odpowiednie cytaty ze Srimad Bhagawatam które z kolei odnoszą się do konkretnych sutr z Brahma Sutry. W ten sposób odpowiedział na pytanie w jaki sposób Srimad Bhagawatam jest naturalnym komentarzem Wjasadewy do Brahma Sutry. Po publikacji tej pracy Maharadźa otrzymał tytuł “Vidya-ratna” nadany przez Vidvan Pracharini Sabha z Waranasi.

Aby pokazać w praktyczny sposób jak powinna wyglądać prawdziwa kultura Wradźy która była powszechna w czasach Kryszny ustanowił program ochrony krów. Projekt zwany go-seva (Haridas Shastri Goseva Sansthan) pokazał właściwe podejście względem ochrony tych najdroższych zwierząt Kryszny. We współczesnym świecie, nawet w Indiach, tradycyjne podejście ochrony krów zostało zamienione na ich wykorzystywanie. W jaki sposób Kryszna możne być zadowolony z pełnionych rytuałów kiedy jego najdroższe zwierzęta są traktowane w zły sposób?

Maharadźa rozpoczął również organiczną uprawę roślin, skierowaną głównie na potrzeby programu ochrony krów. Jego goszala (obora) była największa we Wryndawanie.

Uczniowie

Maharadźa oprócz wielu uczniów w Indiach posiadał także uczniów z innych krajów jak Izrael, Chorwacja, USA, Francja, Włochy, Kanada, a także Polska.

Nauki

• Zawsze podążał ścieżką dharmy i prawdy. Nic nie mogło go zwieść nawet na milimetr z tej ścieżki. W myśl tej zasady prowadził swoje projekty, pisał książki i instruował osoby które przychodziły do niego.
• “Nie jest koniecznym poznanie sāhitya [pism w sanskrycie]aby zrozumieć Śrīmad Bhāgavatam. Słuchanie w nastroju czci i szacunku jest wystarczające.”
• “Uttama-bhakti jest doświadczane teraz, od momentu inicjacji (dīkṣā), a nie po śmierci [ciała].”
• “Musisz się podporządkować Panu. Sam trening nie jest wystarczający.”
• “Aby być stałym musimy wykonywać służbę z uczuciem i przez długi czas. Wtedy gdy usłyszymy imię Kryszna wszystko zostanie nam objawione.”
• “Aparādha jest tym co sprawia, że guru i Bóg nie jest szczęśliwy, nic innego.”
• “Nawet na poziomie bhawy, ktoś może popełnić obrazę (aparādha), dlatego powinniśmy być ciągle czujni.”
• “Dzisiaj każdy jest nazywany prabhu (mistrz) i dostaje świętą nić. To działo się także w czasach buddyjskich. Celem tego było usunąć różnicę pomiędzy braminami i pozostałymi, aby udowodnić, że nie-bramini są lepsi lub wyżsi.”

źródło: vinacc.blogspot , vrindavan today

(437)